"Het is niet de eerste keer dat ik in vrouwen meubilair herken. Ik was wel eens eerder op feestjes toen ik hooguit zestien was, ergens in een dorpje 20 minuten van Groningen, waar jongens die het hardst schreeuwden gelijk hadden en het stoerst waren, en meisjes die het stilst in de hoek van de kamer bleven zitten het mooist. Ik herinner me hoe vriendinnetjes als accessoire stil naast vriendlief bleven zitten, terwijl hij in een brullende discussie was over voetbal, of school, of of ze nou wel of niet een pizza gingen bestellen. En ze mengde nooit, en ze sprak nooit, maar als er een grapje werd gemaakt dan lachte ze. Even. En dan keek ze weer blanco voor zich uit of richtte ze zich weer stilletjes naar het andere meubilair. Het is niet dat ze geen mening had. Of dat ze nooit eens gek wilde doen. Want als ze alleen was met de meisjes, stond ze dansend met de stofzuiger in de woonkamer. Het is gewoon dat ze voor zichzelf de keuze had gemaakt dat het makkelijker was om stil en mooi te zijn dan luid en sterk".